The Belgian Blues Challenge 2015 club: Missy Sippy artists alphabetical order: and the winner is... concert report: Achiel Feyaerts - photo credits: Achiel Feyaerts |
In april 2016 is er de European Blues Challenge. Om uit te maken wie er België mag vertegenwoordigen in Torrita di Siena/Italië strijden 4 bands vanavond om die eer. De 4 bands zijn, in volgorde van optreden: Tiny Legs Tim
Steven Troch Band
The Zoomatics
Shakedown Tim & The Rhythm Revue
Het begint met 'Huckle Boogie', maar de titel had evengoed happy boogie kunnen zijn. 'This Ship' is een meeslepend traag nummer om al even tot rust te komen. Het Clarence "Gatemouth" Brown-achtige 'How Long' wordt gevolgd door 'Lovin Man'. Een met momenten haperend ritme, met sax en bass vervangen door sambaballen voor het ritme aan te geven. Het instrumentale 'Blues After Hours' dan met een indrukwekkende solo van Bart op sax. Maar hoe kunnen deze heren beter afsluiten dan met het bekende 'Feeling Good'. Snelle boogie, pure rock & roll, dit is 'feeling good' in de praktijk brengen, perfect om het publiek op te zwepen en in beweging te krijgen. Er wordt zelfs mee gezongen, of eerder mee geroepen. “All night long … ALL NIGHT LONG” klinkt het luid uit vele kelen, de ultieme blijk van erkenning en waardering. Om alles nog te benadrukken zijn er solo's van bass, drum en saxofoon. Ze maken het de jury niet gemakkelijk.
Dan is het tijd dat de jury zich terug trekt voor telling van de punten. Leden van de verschillende bands lopen er zenuwachtig bij. Maar wensen mekaar ook geluk, zo zit dit wereldje ook in elkaar. Als later Tiny Legs Tim tot winnaar wordt uitgeroepen geeft dat een dubbel gevoel. Blij voor hem, het is z'n 3de deelname, en technisch misschien zelfs de beste. Maar het is een wedstrijd en er kan maar 1 winnaar zijn, een gelijkspel bestaat hier niet. Volgende keer dan maar meer succes voor de andere bands. Dat we ook wensen aan Tiny Legs Tim in Italië. In bocca al lupo beste Tim!
All The Best!!!
|
Tim De Graeve is alom tegenwoordig in de huidige Belgische blueswereld. Als hij dan ook nog eens in de Gentse Missy Sippy mag optreden, zijn 2de thuis volgens hemzelf, kan je geen aanpassingsproblemen hebben. Hij heeft duidelijk naar de oude 'bluesmeesters' geluisterd maar ontwikkelde ondertussen toch een eigen heel herkenbare stijl in de blues. Wat al meteen tegengesproken wordt in zijn eerste song van de avond. 'Stepping Up', uit de gelijknamige album, is wel blues maar met een duidelijke country invloed. Van vrolijk deuntje naar een gevoelige slow blues met 'Keep Me Satisfied'. De eerste keer vanavond dat Tim het duel aangaat met z'n maatje Steven, gitaar tegen mondharmonica. Daarna bewijst Tim zijn veelvuldigheid, in techniek en stijl. 'Big City Blues' is ook 'slow' maar nog gevoeliger en perfect voor de stem van Tim. Met als extra een fantastische solo van Steven. Genoeg getreurd en tijd voor een vlot fingerpicking 'Standing on the Sideline'. Met een prachtige slide-solo. Techniek op de gitaar als kunst is dit. Tijd voor nog een countrydeuntje: 'When I Fall', zeer gesmaakt door het publiek dat zachtjes mee wiegt. Maar bij het finale 'I Got Something' kan niemand stil blijven staan. Iedereen beweegt ritmisch mee en velen hebben duidelijk zin om te dansen. Wat gezien een overvolle zaal toch een beetje moeilijk is. Een vrolijke uptempo song met 2 virtuozen, Tim op gitaar en Steven op mondharmonica bewijzen dat met kundige solo's. Een waardige afsluiter op hoog muzikaal niveau. De toon is gezet voor de volgende bands. 
Steven Troch mocht dus op het podium blijven staan, ditmaal met z'n eigen band. Wel in een mooiere outfit met hoge hoed. Steven moeten we niet voorstellen. In België maar ook internationaal zeer gewaardeerd, en dat is heel terecht. 
Als deze heren het podium opkomen zie je dadelijk waar het bij hen om draait: de show. Kleurige kostuums van fel geel tot helder blauw en een jaren 50 look. Dat hoor je ook aan de muziek.
Die houdt het midden tussen de Stray Cats en Canned Heat. Toegegeven, met een beetje fantasie. Maar het is nu 'boogie time' met afwisselend Al C. en Hoboken Slim aan de zang. 'So Far so Bad' is een leuke woordspeling maar mist 'ballen'. 
Ook hier een link met Steven Troch, via Fried Bourbon. Om nog maar eens te bewijzen dat het een kleine wereld is. Steven lijkt wel de rode draad van deze avond. Maar dat is geen nadeel en zeker geen verwijt. We hadden veel goeds over deze band horen vertellen en van bij het begin blijkt dat te kloppen. Dit is top, in al wat we zien en vooral horen. Tim verzorgt de show maar is een uitstekende gitarist.
|