Blues in Schoten 2016 |
club: Blues in Schoten (vzw Blue Event) artist: Mike Wheeler Band (US) |
© Rootsville 2016 |
|
Openers van dienst waren The Roadrunners. The Roadrunners, dat zijn Wim Degezelle (gitaar en vocals), Dirk Michiels op bas en Seppe Donvils aan de drums. Dit trio speelt een mix van Rock, blues en Country en is volop bezig met een eerste cd. Voor dit eerste optreden was al redelijk wat volk komen opdagen en na de aankondiging van MC van dienst Henk Van Der Sijpt, schoot de band in gang als een komeet. Bijwijlen een mix tussen Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan. De jongens staan op het punt hun eerste cd uit te brengen en hopelijk klinkt deze even energiek als de gebrachte set. Wat boogie, wat slowblues, stukje met de slide, een slappende bassist, kortom alle ingrediënten voor een een leuk optreden met songs als ‘Stick Like Glue’, ‘ If Thats The Way’ of ‘I Love More Guitar’. Ook ‘Foxy Lady’ van Hendrix mocht niet ontbreken. Ze kregen dan ook een welverdiende bisser.
Geen geleuter maar muziek verdomme…’Green Morning’, een swingend countrynummer om te starten, effe de telefoon nemen ‘6345789..Call Me Baby’. Het was swingen en shaken vanaf de eerste noot en al snel verschenen de eerste dansers op de dansvloer voor songs als ‘Before You Accuse Me’, Truck Drivin Man’, we kregen zowaar zin om onze Stetson op het ‘That’s All Right Mama’ vloeide spontaan ineen met ‘Blue Moon Of Kentucky’, de Fabulous Thunderbirds staken hun neus aan het venster, ‘Sweet Home Chicago’ en Delbert Mc Clintons ‘Roll The Dice’ mochten deze geweldige set afsluiten. DE revelatie van de avond en voor mij part mocht dit nog een uur duren, maar we moesten ons tevreden stellen met Ray Charles’ ‘Halleluja , I Love Her So’.
Onmogelijk om de voeten stil te houden en daar word ik nou eens héél blij van sé. En iedereen in de zaal was héél blij na afloop van deze, weer eens, zeer geslaagde performance. Het was weer een wervelwind aan, swing, boogie en her en der een verdwaalde slowblues. Het swingde als de beesten en bijwijlen voelden wij ons in het na-oorlogse Harlem Ballroom. Veel nummers uit hun laatste cd natuurlijk. Wat te denken van ‘Wiggle Wobble’, ‘Red Hair’, ‘Hard To Catch’ en zelfs zuiderse calypso klanken met ‘Wild Calypso Night’. Tim vond zelfs even de tijd om de accoustische gitaar boven te halen en ons te trakteren op een slidenummer om U tegen te zeggen. Weer een zeer geslaagd optreden daar in Schoten.
Het was een zeer goede editie van Blues In Schoten. Mooi opgebouwde avond met genoeg variatie om iedereen aan zijn trekken te laten komen. Ik zou zeggen bedankt Schoten en tot volgend jaar mijn gedacht, want dan valt er iets te vieren met de 15de editie. See you !! Marcel
more pics on |
In het najaar zijn er nog zekerheden in ons blueswereldje. Blues in Schoten is er zo één van. Ze zijn daar inmiddels toe aan de 14de editie. Altijd een plezier om naar daar af te zakken want ze hebben altijd een goed uitgebalanceerd programma in een mix van bekende en minder bekende namen. We waren dus weer eens benieuwd want twee bands op de affiche waren ons totaal onbekend. Het had wat aarde aan de dijk voor ik ter plaatse geraakte, want zelfs op zaterdagavond zat de Antwerpse Ring weer tjokvol. De oorzaak zou nu gelegen hebben aan het optreden van Elton John in de Lotto Arena. 
We lieten Sir Elton of John voor wie hij was en tjokten richting Schoten, waar ik uiteindelijk toch nog tijdig geraakte.
Tweede nobele onbekende van de avond was To Bill. Deze 4 muzikale vrienden uit Wuustwezel en omgeving hebben een rugzak vol ervaring en talent. Alle vier speelden en zongen ze mee in vele bands en andere muzikale projecten. Hun brede muzikale smaak blijft gewoonlijk hangen in de omgeving van de blues en de country. Op Blues In Schoten spelen ze met een band van 7 muzikanten: Dirk De Smet (zang), Rik Schrauwen (gitaar), Jan Mangelschots (Bas), Wim Mertens (drums), Kris De Jean (toetsen), Veerle Dierckx (viool) en Ben Van Hoydonck (harp). Man was wat dit voor een wervelwind.
hoofd te planten, onze snakeleather boots aan te trekken en spontaan een line dance in te zetten.
Wat meer bekenden als voorlaatste band van de avond, namelijk Shakedown Tim & The Rhythm Revue. Als je spreekt van iemand met ervaring dan heeft Tim Ielegems bakken ervaring, want gespeeld met o.a. Gene Taylor, Little Victor, James Harman of Bill Sheffield. De band heeft ondertussen een pak optredens achter de kiezen op verschillende podia in Europa en is trotse bezitter van hun schitterende eerste cd met de welluidende titel ‘Hard To Catch’. Tim Ielegems (gitaar en zang), Boss (upright bass), Dennis Tubs (drums) en Bart Stone (sax) brengen wat ik noem “feelgood music”, ze brengen een mix van low down happy blues, boogie, juke joint stomp met hier en daar een vleugje gospel. 
Het was al na twaalven, wanneer wij ons mochten opmaken voor de afsluiter van deze 14de editie , niemand minder dan Mike Wheeler. Wheeler en zijn band, behoren samen met Toronzo Cannon tot het beste wat Chicago te bieden heeft. De man heeft tonnen ervaring, welke hij opliep toen hij speelde bij bands als Big James & The Chicago Playboys, Big Ray of Peaches Staten. Mike speelt jazzy en soms funky en je hoort de geesten van BB King en Muddy Waters rondfladderen in zijn muziek. Twee jaar geleden werd hij gehuldigd in de Chicago Hall Of Fame en dat is dus niet niks. Hij wordt bijgestaan door Larry Williams aan de bas, Cleo Cole aan de drums en Bryan James aan de keys.
Larry had waarschijnlijk kramp in de kaken, want heel het optreden konden wij genieten van zijn grote, stralende glimlach. Niet moeilijk om gelukkig te zijn bij deze sterke Chicago blues met her en der een funky tintje en dat had zeker te maken met de slappende bas van Larry zelf.
We kregen wat materiaal tussen de kiezen uit zijn laatste cd zoals ‘Turn Up’ of ‘You Wont Do Right’, maar Mike vergat ook het ouder werk niet zoals ‘I’m Missing You Baby’ of ‘Be Mistaken’. Het betere werk van Mike Wheeler en zijn band en een mooie afwisseling op hetgeen hem was voorgegaan. Het was daar een feestje in Schoten dat waarschijnlijk heeft geduurd tot in de vroege uurtjes, maar jammer voor mij diende ik nog wat kilometers af te malen alvorens thuis te zijn.
