Gevarenwinkel #20 (zaterdag) Varenwinkel zaterdag 26 augustus 2017 reporter & photo credits: Vanessa & Freddie info artist: Doghouse Sam & His Magnetones (B) - Big Pete Blues Band (NL/B) - Walter Broes & The Mercenaries (B) - Curtis Salgado (US) - Lance Canales and the Flood (US) - Ian Siegal Band (UK/NL) - The Steepwater Band (US) - Lucky Peterson (US) info organisation: Gevarenwinkel © Rootsville 2017

Na een vermoeiende vrijdag met toppers als Janiva Magness, Robert Jon & The Wreck en de waanzinnige afsluiter Jeff Jensen is het alweer vroeg dag op de Varenwinkelse heide. Vandaag een pracht affiche met namen als Lucky Peterson, Curtis Saldago, The Steepwater Band en Lance Canales & The Flood. Van boven de landsgrens komt nog Big Pete en Ian Siegal woont toch ook al een tijdje in het land van Maas en Waal. Uit onze rootswereld hebben we de kleppers Walter Broes en Doghouse Sam. Het beloofd een stomende dag te worden en dit slaat niet alleen op de zomerse temperaturen...

Doghouse Sam aka Wouter Celis mag samen met zijn Magnatones de derde dag op gang trappen. Op 9 november bezetten deze Doghouse Sam & His Magnatones in Hasselt de MOD waar ze in het programma van Move2Blues hun nieuwe CD zullen voorstellen. Misschien krijgen de bezoekers van Gevarenwinkel hier al wel een voorsmaakje. Met aan zijn zijde bassist Jack O'Roonie en drummer Frankie Gomez zal het hier vandaag vanaf 'minute one' genieten geblazen zijn.

De setlist van de Wouter is er eentje met de natte vinger dus rollen we de mouwen al maar op. Stomende rootsrock met soms een vleugje blues is de beste remedie om de kater en de vermoeidheid van gisteren te verdrijven. Na 'My White Horse' trekken we even richting New Orleans, so we're ready, we're willing and able to rock 'n rol all night. Nog voor de afternoon tea staat de rootstent al in vuur en vlam. Nog een vettige boogie van JLH, wat vette slide in 'Ain't Got Time' uit hun 'Buddha Blue' uit 2012, kortom dit was een vette opener. Nu wachten op de release van de nieuwe plaat 'Going Places', en die plaats is het MOD in Hasselt. (Freddie)

Op amper 23-jarige leeftijd werd de Nederlander Pieter van der Pluijm of beter bekend als Big Pete door enkele leden van the Red Devils and Thirteen gevraagd om mee te werken aan een Europese memorial tour om de legendarische harmonica speler en zanger Lester Butler te eren. Sindsdien is de carrière van Big Pete in een stroomversnelling gekomen. Zo’n 16 jaar later heeft Pete al met verschillende groepen zoals The Strikes, The Backbones, M.O.C.T. (Men Of Considerable Taste), Cd’s opgenomen. Zijn groot tallent voor de harp wordt meer en meer gewardeerd in de blues wereld, hij wordt dan ook door menig atriest gevraagd om hen bij te staan tijdens hun optredens. Alex Schultz, Mitch Kashmar, Monster Mike Welch, Hook Herrera, Matt Schofield en Ian Siegal deden al beroep op Pete en zijn harp.

Pete’s eerste soloalbum ‘Choice Cuts’ bereikte hoge toppen in de blues wereld het album stond in 2012 in vele playlists op nummer 1 en werd genomineerd voor een Blues Music Award in de VS. Nu tourt hij met zijn ‘Big Pete Blues Band’ de hele wereld rond en is hij een graag geziene artiest.

Ook dit weekend mag hij de blues fans plezieren mijn zijn subliem blaaswerk op zijn harp. Vandaag laat hij zich bijstaan door één van de beste drummers uit de Belgische blues, Wilfried “Wuff” Maes. ‘My Backscratcher’ riep het publiek de tent in. De nummers volgden mekaar in een snel tempo op, Big Pete blies met zijn harp de vrijdag blues uit de grote tent. ‘You’re The One’, ‘I’ve Got My Eyes On You’, ‘Good Rockin’ Daddy’ eigen nummers en covers wisselden mekaar af en het publiek genoot. Weggaan zonder een bid nummers was dan ook uitgesloten, ‘I’m a Business Man’ maakte nog eens duidelijk dat de Harp Big Pete’s business is. (Vanessa)

Sinds het uitbrengen van het album 'Movin' Up' zijn de Seatsiffers toch enigszins vergeten. Walter Broes & The Mercenaries hebben al een tijdje hun plaats terug weten te veroveren in roots country. Samen met bassist Clark Kenis en drummer Lieven Declerck is het terug genieten van de rootsrock van deze Walter Broes. Recent stonden ze zelfs nog op het podium bij de 33ste editie van Blues Peer en nu doet onze koning van de roots zijn intreden op deze 'anniversary edition'.

Naar al oude gewoonte starten de Walter en zijn kompanen met een instrumentaaltje om het enigszins sexy te maken. Net als bij de 'Sniffers' kunnen de 'die hards' ook met deze Mercenairies de nummers al meezingen en dus zijn nummers als 'Dizzy' en Moving Up' al 'earworms' geworden. 'Security' is en blijft na al de optredens nog steeds 'mijn' favoriet. Ook Clark mag zijn 'strot' nog eens openen maar helaas moeten 'you and me' na 'Come On Down' alweer afsheid nemen van WB & The Mercenaries...time flies when you're having fun! (Freddie)

Met Curtis Salgado halen we 40 jaar blues en R&B op het podium. Deze zanger, harmonica speler en schrijver heeft een kast vol prijzen, 3 keer the Blues Music Award en waarschijnlijk één van de meest gegeerde prijzen uit de blues wereld, the BMA for B.B.King Entertainer Of The Year!

Opgegroeid in een huis vol muziek leerde Curtis zichzelf op 13-jarige leeftijd harp spelen. Voortgedreven door zijn liefde voor de blues treedt hij als jonge twintiger samen met ‘The Nighthawks‘ op. Later wordt hij co-leader van ‘The Roberd Cray Band’ en geïnspireerd door grote namen als Otis Redding, Muddy Waters of Little Walter drijft hij zijn zang en harp talent de hoogte in.

Zijn nieuwste album ‘The Beautiful Lowdown’ is een waar huzarenstuk. Curtis heeft dit album volledig zelf geschreven en gecoproduceerd, deed mee met de blazers en backing vocals. ‘My heart and soul are in this’ zegt hij zelf. Hij houdt van nummers met een sterke melodie, die blijven plakken. Blues bases Oregon. En dat deden ze ‘Waitin’ On You’ ‘Little Bluebird’ stuk voor stuk top nummers van deze geweldige zanger. ‘I’m Tryin’, ‘Slow Down’, je ziet dat hij geniet van op het podium te staan, niet alleen van het zingen, maar ook van de solo’s van de bandleden. Voor een fikse gitaarsolo zet hij graag een stap achteruit, om er dan ‘Born All Over’ weer in te vliegen. (Vanessa)

Lance Canales and The Flood zullen voor diegene die ze nog niet kennen alvast als een aangename verrassing worden ervaren. Zijn roots-blues bevatten heel wat Americana invloeden en zijn een lust om naar te luisteren. Soms al wat afwisselen met de bezetting zijn Lance en zijn 'Flood' al samen sinds 2009.

Voor diegene waarbij het met deze Lance een primeur is wordt het even wennen maar al vlug is iedereen mee met deze aimabele 'Native American'. Lance Canales laat zich begeleiden door Daniel Burt aan de drums en Jake Finney aan de upright bass.

Op zijn pas verschenen album 'The Blessing and The Curse' staan pareltjes als 'Hich-Wyah Man' en 'Weary Feet Blues' en zijn voor nieuwkomers moeilijk te definiëren. Soms dwalen mijn gedachten af naar de Hokum blues van CW Stoneking maar dan in een versie waarbij Lance zijn Indiaanse en Mexicaanse roots op het voorplan treden. Voor mij alvast een openbaring te noemen. (Freddie)

Tijd om naar de UK te trekken. Ian Siegal werd in 1971 geboren in Porsmouth in Engeland. Als kind kreeg hij veel muziek te horen van Buddy Holly, Jerry Lee Lewis, Elvis en Chuck Berry, maar zijn hart ging pas echt sneller kloppen bij de tonen van Muddy Waters en Howlin’ Wolf. Geïnspireerd door de blues leert hij zichzelf gitaar spelen.In de jaren ’80 stopte hij met de kunstacademie en trok naar Duitsland waar hij als straatmuzikant aan wat geld probeerde te komen. Hier was het erop of eronder, hij moest wel goed spelen of hij had geen eten. Toen Ian terug naar Engeland trok was voor hem een uitgemaakte zaak, hij moest en zou een muzikale carrière hebben. In Nottingham startte hij zijn eerste band en werd meteen populair bij de lokale muziekliefhebbers. Maar hij wilde meer en trok naar Londen waar hij al snel een gevestigde waarde werd binnen de Londense blues wereld. Zijn talent en rauwe stem werden bekender en hij werd meer en meer gevraagd om voorprogramma’s te spelen voor grote artiesten als Bill Wyman’s Rhythm Kings, inclusief the Royal Albert Hall, hij tourde zelfs met Big Bill Morganfield, de zoon van Muddy Waters.

Zijn doorbraak bij het grote publiek had hij met zijn album ‘Meat & Potatoes’ en ondertussen heeft hij een muur vol awards. Als je denkt dat je met Ian Siegal uitsluitend blues gaat horen ben je eraan voor de moeite, hij durft best wat soul of rock & roll in zijn nummers duwen. We maken ons dus op voor een gevarieerd set van de enige blanke Brit die is opgenomen in The Penguin Book of Blues Recordings. ‘I’ Am The Train’ buldert over het podium. ‘Revelator’, ‘The Skinny’, ‘She Got The Devil in Her’, Ian zijn repertoire is groot genoeg om uit te kiezen. Om zijn muziek nog beter te laten uitkomen laat Ian zich graag bijstaan door het Dutch trio Dusty Ciggaar en zijn gitaar, Danny Van’t Hoff voor de bass en het slagwerk van Raphael Schwiddessen. Tussen de nummers door gooide hij nog even een wel gemeende ‘shut up’ naar de -minder oplettende - mensen achter in de tent, en bedankte de rest voor hun appreciatie voor de Blues. En zo blijft hij zijn eigen zelve. Nog even zijn mentor Big George eren met ‘Take A Walk In The Wilderness’ en we maken ons alweer klaar voor de volgende artiesten in de Rootstent. (Vanessa)

Sweet home Chicago, hier begonnen in 1998 Jeff Massey (gitaar en vocals), Joe Winters (drums), and Tod Bowers (bass) ‘The Steepwater Band’. In het begin speelden ze vooral eigen versies van klassieke blues nummers. Later gaan ze met de hulp van zanger en song-writer Michael Connelly zelf hun nummers schrijven wat al snel resulteerde in een eerste EP ‘Goin' Back Home’ en nog even later volgen de full albums. Na veel touren in het Middenwesten van Amerika komen ze in september 2005 voor het eerst naar Europa.

Begin 2012 komt er een vierde lid bij, Eric Saylors brengt nog een extra gitaar en stem mee waardoor de live optreden een dimensie meer krijgen. Hoewel ze in het beging volledig weg waren van de delta blues hebben ze tijdens de voorbije jaren zich laten beïnvloeden door vele andere stijlen, van Psychedelia tot Americana, van Jazz tot Rock & Roll. Deze invloeden zorgden voor meer inspiratie en variatie in hun nummers en ondanks de vele shows (+/- 140) dit ze elk jaar doen hebben ze nog tijd gevonden om een nieuw album ‘Shake Your Faith’ op te nemen, het eerste met al de 4 bandleden. Een album dat net wat anders is dan al de vorige, zo zeggen ze zelf ‘with a special vibe around the songs’. Laten we hopen dat deze special vibes ook in (Ge)Varenwinkel van het podium zullen stralen. ‘Silver Lining’ gaf al meteen een idee van hun nieuwe cd. Net als ‘Ain’t Your Love’ en de titelsong ‘Shake Your Faith’.

Deze mannen staan perfect op hun plaats in de Rootstent, ze brengen niet meteen de pure blues, maar houden van wat meer rock. En het in het rondspringend publiek vond dit zeker niet erg. Jammer genoeg werd de show even onderbroken door technische problemen, maar The Steepwater Band is niet zomaar klein te krijgen en het geduld van de fans werd beloond. Eens alles terug in orde verspilde ze dan ook geen tijd ‘Ain't Gonna Waste’, ‘High and Humble’ en nog enkele andere nummers brachten de show tot een goed einde. (Vanessa)

Met een naam als Lucky Peterson als afsluiter van deze jubileum editie hebben ze toch een headliner weten te strikken om 'u' tegen te zeggen. Enkele edities geleden stond hij ook reeds op de affiche maar moest toen helaas wegens ziekte verstek laten gaan. Met deze uit Buffalo afkomstige blues muzikant kan je aan van alles verwachten. Zijn blues heeft zowel funk, gospel als rhythm 'n blues in zich, iets wat hij als 'fusion soul' komt te verwoorden. Lucky Peterson speelt zowel gitaar als keyboards en was al te zien aan de zijde van Etta James, Bobby Blues en Little Milton.

Zijn band mag alvast het einde van deze editie openen en daarbij komen we al meteen tot de vaststelling dat hier uitstekende muzikanten op het podium hebben post gevat. Daar waar iedereen verwachtte dat hij met zijn gitaar in aanslag zou beginnen nestelde Lucky Peterson zich gemoedelijk achter zijn Hammond en wat daarna volgde was een explosie pur sang.

Stomende rhythm 'n blues waarbij hij meerdere malen iedereen aanmaant om mee te doen. De ganse tent in trance en het moet nog beginnen. Tijdens zijn interventie aan de keys krijgen we ook een beetje Hammond souljazz voor de kiezen aangestuurd door liefst twee leslies. Als laatste van dit hoofdstuk brengt hij nog een uitgesponnen 'I Can See Clearly Now' en dan wordt het zowat bij iedereen wazig voor de ogen. Tijd voor wat 'string' geweld en na een verkenning van het podium met gitaar in de aanslag volgt het meest waanzinnige moment van deze driedaagse. In één grote medley begint hij met Texaanse blues à la SRV. De man komt het podium en dan is het alle hens aan dek.

Onder begeleiding van de 'Bruno' (niet die van Anderlecht maar die van Gevarenwinkel) begeeft Lucky Peterson zich tot midden het publiek waarbij een gemoedelijke 'sit-in' volgt. Gezeten op een stoel vormen de fans een cirkel rondom Lucky en de band...die moeten maar zien te volgen. Eat this Kirri ;-)

Helaas moet Lucky Peteson na een lange tijd tussen een waanzinnig geworden menigte zich terug richting podium begeven waarna ze in deze minutenlange jam eindigen met 'Sweet Home Chicago' Incredibile! Je zou het de man niet nageven wanneer je hem voor het concert backstage zag zitten maar dit is een uitbarstende vulkaan eenmaal hij zich 'on stage' begeeft. Maar helaas volgt na elke uitbarsting een 'cool down' al mocht Lucky zo nog uren doorgaan. Diene moest hier nu eens willen vertrekken zonder bisser se. Doet hij ook niet en onder de tonen van 'Big Wheels' van Ike en tante Tina kan iedereen zich nog eens opladen. Na een korte signeersessie is het terug richting podium voor een portie 'good mojo'. Van een delirium gesproken, en dan nu de taart. (Freddie)

Geweldige dag met niets dan hoogtepunten, zoiets van goed, beter, best. Na vorig weekend drie dagen met Primus en nu drie dagen met Estaminet wordt het hoog tijd voor een Duvel...en aan Vic Varenwinkel zeg ik meermaals schol, santé, cheers, proost, salud, chin chin, nazdrowie en om het zomers te houden, okole maluna...en nu samen met het 'kieke' de rek oep om te bekomen.

more and larger pics on