Blues in Schoten #16 Festival CC De Kaekelaar Schoten (17-11-2018) reporter: Marcel - photo credits: Freddie info organisatie: Blues in Schoten info bands: Travellin' Blue Kings (B) - Slow Burners (B) - Gene Taylor Trio & Guest (US/B) - Little Victor (US) © Rootsville 2018

16de editie van dit leuke festival festival. Heel wat grote en minder grote namen zijn hier in Schoten al de revue gepasseerd en het organiserend team blijft gestaag aan de bluesweg timmeren om u en ik op bluesgebied te kunnen verwennen, en tot heden slagen ze daar wonderwel in.

Het is altijd aangenaam om naar Schoten af te zakken, één van de data die steeds vast in mijn agenda staan genoteerd. De 'MC' voor de avond is gewoontegetrouw niemand minder dan Vandersypt.

Geen topnamen dit jaar, maar wel 4 top bands die er mogen zijn, te beginnen met het viertal van de Travellin Blue Kings. De band bestaat nog maar een aantal maanden, maar heeft ondertussen al wat bluesharten weten te veroveren met daar boven op een spliksplinter nieuwe cd “Wired Up”. De band is gevormd uit ex-leden van Howlin Bill en The Electrophonics. Om u even de zaken wat duidelijker te maken hebben we het hier over Stephan Hermsen (vocals, harp, gitaar), Jimmy Hontelé (gitaar), Winne Penninckx (bass) en Marc Gijbels(drums).

De naam van de band is niet zomaar willekeurig gekozen, want deze vier heren schuimden het Europees continent al af en zijn dus zeer bereisde bluesambassadeurs van ons Belgenlandje. Het repertoire is zeer uitgebreid en gevarieerd, gaande van de West Coast over Memphis naar Chicago en zelfs de Britse bluesscene wordt niet vergeten, heel benieuwd dus naar de prestaties van deze ouwe rotten op dit Schotense festival. Hun eerste optreden op “La Nuit Du Blues” was voor mij alvast al een voltreffer. En weerom werden wij niet ontgoocheld.

Een optreden met pit, uitgemeten solo’s en een retenstrakke ritmesectie met de nodige ingrediënten om er een fijn optreden van te maken. Ik ben nogal fan van de stem van Stephan, die zich perfect leent voor dit soort muziek en zijn fijn harpwerk mag er ook zeker zijn. Het repertoire van de band is zeer breed en maakt op die manier bluesmuziek zeer toegankelijk voor een breed publiek. ‘I Cannot Believe’, ‘Wired Up’, ‘I’m Ready’, ‘’Ninety Minutes’ of ‘I’m A Good Man’ zijn hiervan een zeer goed voorbeeld. Fijne blues om de avond op een aangename manier te openen.

Als tweede band, was de organisatie iets dichter bij huis gaan zoeken, met de Slow Burners. De band werd gevormd, toen de jongens elkaar tegenkwamen in de zomer van 2016. Nadat ze in het verleden menig club- en festivalpodium bevolkt hadden met verschillende bands als Howlin’ Bill, Bluezilla, Hombres Amplificados, Smalltown Willie and the Fender Benders, Tattoo Turnkey en Hobo and the River Drops, waren ze allemaal klaar voor een nieuwe uitdaging namelijk een band vormen,die geworteld is in de blues, maar niet begrensd door de traditionele opvattingen over het genre. Muzikaal is het wel degelijk blues, maar in elke song klinken de echo’s door van de muziek waar zij allen mee opgroeiden in de 60’s en 70’s. De Slow Burners bestaan uit: Johan Loisen (zang en gitaar), Frank Pauwels (drums), Chris van Leuven (bas) Paul van den Berg (gitaar) en Stefan Verbeek (hammond). Voor mij een première, dus was ik wel wat benieuwd naar het resultaat.

Boogie Woman’, een nummer met een stevige hammond er in, zette de toon voor de rest van het optreden. Zeer energiek en goed uitgebalanceerd. Dan volgden ‘Divin Duck’, ‘Bad Girl’ en ‘The Way It Is’. “Hobo Jo” ofte Johan Loisen zingt met een stem dat klinkt of het zo uit het graf is komen kruipen, zwaar en diep. Dan volgen ‘Restless Man’ en ‘Slow Burning’ en als de backingdames Lea en Véronique mee het podium opkomen doet het geheel mij wat aan Blue Blot denken, maar minder gepolijst en iets rauwer. Ze werden na een tijdje ook bijgestaan door twee lieftallige backing vocals, Lea en Veronique.

De solo’s van Paul van Den Berghe komen op de juiste momenten en zijn perfect uitgemeten. Met ‘Call Me Dr Love’ ging we richting einde maar eerst nog een stevig funky nummer met ‘Mother Funky White Boy , knap nummer met een roffelende solo van “Magic” Frank Pauwels. Het swingende ‘Packin’ Up’, nummer in Hound Dog Taylor style, sloot het optreden af. Een ware ontdekking en, voor mij, zeker een aangename verrassing.

Als voorlaatste act stond het Gene Taylor Trio op het programma. Piano zwaargewicht Taylor wordt bij deze bijgestaan door Frederik van den Berg aan de drums, Geneviève Dartevelle op harmonica en duivel-doe-al Bart de Mulder op gitaar. Blueslegende Taylor speelt sinds 1962 piano en reeds als zestienjarige jongen trad hij in Los Angeles op samen met zwaargewichten als Big Joe Turner, T-Bone Walker, Pee Wee Crayton en Lowell Fulson. Hij nam al zeker een 40-tal albums op, zij het met zijn vaste band, zij als gast met namen als Charlie Musselwhite, Doug Sahm, Junior Watson en John Hammond.  Ook is hij te horen op de legendarische live-plaat King King van The Red Devils.  Hij maakte ook deel uit van Canned Heat, The Blasters en de bands van Kim Wilson en James Harman. Maar meest bekend is hij als lid van The Fabulous Thunderbirds waarvan hij sinds 1993 deel uitmaakt.

Ondertussen vestigde hij zich een tijdje in België en staat hij in Schoten op het podium. Het was afwachten naar de kwaliteit maar het viel al bij al goed mee. Vooral dankzij het sterke werk van de band en het hoog niveau van het blaaswerk van Geneviève Dartevelle, geloof mij vrij, dat klein madammeke kan een stuk smoelschuiver spelen. ‘Chicken Shack’ , opzwepende boogies, wat old school rock zoals ‘Shake Rattle ’n Roll’ zijn de ingrediënten van Gene’s optreden. Stilaan begon het publiek de eerste schuchtere danspasjes neer te zetten en gingen bij Gene de Stella’s vlotjes binnen. Hij bracht ons naar New Orleans met Professor Longhair’s ‘Mardi Gras’, we mochten het ook iets trager hebben met de tearjerker ‘Raining In My Heart’van Slim Harpo. Afsluiten deed Gene met de “all time” partysong: ‘Jambalaya’… party baby !!!!!

Om deze editie af te sluiten mochten we rekenen op Mr Little Victor. Victor, de Salvator Dali van de blues, heeft in de jaren tachtig zijn jeugd doorgebracht in Memphis waar hij nog de originele blues scene meemaakte. In 1981 richtte hij op 14 jarige leeftijd zijn eerste bandje op. Hij speelde samen met RL Burnside, The Hound Dog Taylor Tribute Band, Big Joe Louis, Little George Sueref, Hubert Sumlin en vele anderen. Heden ten dage is Little Victor “de” hoeder van de “old school down home” blues, zijn (slide)gitaar techniek is soepel, virtuoos en authentiek.

Het is vooral de samenwerking met zijn jeugdidool Louisiana Red, die duurde van 2005 tot de dood van Red in 2012, die hem wereldwijd respect en bekendheid bezorgde. Uit deze samenwerking met Louisiana Red ontsproot in 2009 de fantastische cd "Back To The Black Bayou" die beide heren vele prijzen en nominaties opleverde. Ondertussen heeft Victor een nieuwe plaat op de markt, lekker old school blues, met als titel “DeLuxe Lo-Fi”, voor mij een aanrader als jet het mij vraagt. En als je het niet vraag zeg ik het toch…nem!

Victor werd begeleid door Shakedown Tim & The Rhythm Revue, met Tim Ielegems op gitaar, de nieuwe man aan de upright bass, Denis De Gier op drums en Bart Stone op saxofoon. Begeleidingsband met zeer hoge kwaliteiten en perfect passend bij de muziek van Little Victor. Victor trakteerde ons op een aantal songs van zijn laatste cd zoals ‘My Mind’ en ‘I Done Got Tired’. Met zijn “fluffy’ gitaar en zijn speciale kledingstijl, maakte Victor er wel een feestje van om deze avond af te sluiten. ‘Boogie All Night Long’, ‘Sweet Leg Girl’, ‘Iraq Blues’, ‘Shake Your Boogie’ en ‘Raggedy And Dirty’ zijn maar enkele van de songs die hij op het publiek losliet.

Victor was in vorm en zette het publiek naar zijn hand. Jammer genoeg, en dat doet zich op vele plaatsen voor, werd het al laat en heel wat mensen verlieten voortijdig de zaal. Jammer eigenlijk, maar begrijpelijk, zeker als je nog een eind te gaan hebt voor je thuis bent. Enfin, Victor liet het niet aan zijn hart komen en maakte van zijn set een aangename bedoening. Nice !

Voor mij werd het ook stilaan tijd om de bedstee op te zoeken, dus trok ik de koude nacht in om terug “over het water” te geraken. Zoals altijd weer een aangename avond beleefd in Schoten. Leuk festival dat zeker en vast zijn plaats verdiend op de kalender. Volgend jaar ben ik terug van de partij, om het met de woorden van ene Arnold Schwarzenegger te zeggen: “I’ll Be Back!!!”

Marcel

Travellin' Blue Kings

Slow Burners

Gene Taylor feat. Geneviève Dartevelle

Little Victor feat. Shakedown Tim & The Rhythm Revue