© Rootsville.eu

Hageland Blues & Roots Night #4
Festival
GC De Roos Glabbeek (02-03-2019)

reporter: Marcel - photo credits: Rootsville

info artists: Kat Riggins (US) - The Ragtime Rumours (NL) - Detonics (NL) - Black Cat Biscuit - The Hi-Ballin' Daddies (Mex) - Rusty Don (B)
info organisatie: Hageland Blues 'n Roots Night


© Rootsville 2019

 

Zaterdag 2 maart en daarmee zitten ze met de “Hageland Blues & Roots Night” aan editie “4”. Het was door het wegvallen op de kalender van “Meensel Blues” dat Wim en Jurgen de scepter kwamen over te nemen en in 2016 met de vernieuwde “Hageland Blues & Roots Night” voor de dag kwamen. Nieuwe naam, nieuwe locatie maar toch was alles niet nieuw. Aan de traditie om in België als traditionele opener voor het seizoen wanneer het bluesfests betreft werd niets veranderd. Ook nu mogen we dit festival als start van het nieuwe seizoen aanzien. Met nog steeds de nodige feeling om Belgische bands met internationale acts samen te laten vloeien kregen we hier de voorbije drie edities al meer dan smaakmakende affiches. Namen als Ghalia & The Mama’s Boys, Tensfield, Hoodoo Monks, Chris Bergson, Steven Troch, Shakedown Tim, Roland Tchakounté en The Blue Chevy’s e.v.a. mochten de eerste edities al kleuren, en daarmee is de opvolging meer dan verzekerd! 

En het menu van deze editie was weer een aantal Michelin-sterren waard. Wel een eindje rijden voor ondergetekende, maar zeker de moeite waard om die lange verplaatsing te maken. Goedgemutst dus op weg naar Glabbeek. Gelukkig werkt onze GPS opperbest want ik denk dat ik anders verloren zou zijn gereden tussen de Hagelandse velden. Echter was ik nog ruimschoots ter plaatse om nog even een Gildenbiertje te nuttigen alvorens de muzikale dag zou aanvangen.

Precies op tijd werd de aftrap gegeven door Rusty Don. Dit trio, afkomstig uit de streek van Boutersem, serveert rauwe boogie en blues met een stoffig kantje. In de band vinden we “Shiny Medal” Pirre (zang en bas), Mr Polle (Drums) en Crazy Jerry (guitaar). Persoonlijk nog nooit van gehoord dus ik was benieuwd. ‘Rollin and Tumblin’ werd als eerste nummer de zaal ingeslingerd en buiten de rauwe stem van Pirre wond ik het geheel maar aan de flauwe kant. De mannen konden de vlam niet in de pan doen slaan en er was weinig variatie in hetgeen er werd gebracht. Laat er dan ook nog bijkomen dat de klank achteraan niet echt je dat was en dan weet je het wel.

Voor de tweede band had men geput uit de Mexicaanse vijver met The Hi-Ballin Daddies. Dit edele vijftal is goed voor een stevige portie onvervalste Rock ’n Roll, Rhythm & Blues en hier en daar een vleugje Doo Wop. Afkomstig uit Mexico stad moesten de heren Rockie (gitaar), Johnny (upright bass), Javi (drums), Otto (sax) en Armando (piano) ons een feelgod moment laten beleven. Deze jongens tapten duidelijk uit een ander vaatje. Een leuke portie Rockabilly, Mexican-style. Feelgood music voor op een grijze dag en daar werd ik nou eens vrolijk van. Ik niet alleen, want het publiek, dat ondertussen flink was aangegroeid, lustte er pap van. Met nummers als ‘I Got A Crush On You’, Sketch My Love’, ‘Jive To Be Alive’ en het leuke ‘Jim Dandy To The Rescue’ van Lavern Baker speelden ze de gunst van het publiek bijeen en hier en daar werd al een beentje gestrekt. Moeilijk om stil te blijven zitten bij de muziek van deze sympathieke gasten, waarvan bleek dat drummerboy Javi, slechts 15 jaar zou geweest zijn.

Na ons tripje naar Mexico, terug naar het verre Limburg met de hype van het moment Black Cat Biscuit. Onze vertegenwoordigers aan de komende EBC en net de nieuwe eigenaars van een schitterende cd (That’s How The Cookie Crumble). Altijd goed voor een fijn moment met deze jongens. Goed op elkaar ingespeelde band bestaande uit Bart 'Yasser' Arnauts (guitar en vocals), ‘Mighty’ Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (guitar), Patrick 'Pat Alley' Indestege (bas) ook wel eens ‘P.Daddy’ genoemd en Jeff 'junior' Gijbels (drums). Geen covers, maar allemaal eigen nummers van een hoog niveau. Wie deze rakkers nog niet aan het werk zag, heeft waarschijnlijk een tijdje op een andere planeet verbleven. Als er van inpalmen wordt gesproken, wel laten we zeggen dat de “Biscuit-boys”, de zielen van de zaal voor hen hebben gewonnen met hun aanstekelijke set, die swingde als altijd.

Nog steeds strak in het pak op het podium en op een wip hadden ze al de aanwezigen mee. Zonder de rest van de band te kort te willen doen, wel integendeel, maar een hoofdrol is wel duidelijk weggelegd voor de geweldige harppartijen van Mister “Mark” en de roffels van jonge Gijbels. Ik heb nu de band al een aantal malen aan het werk gezien, en het verveelt nooit, zelfs het verhaal van hun dode kat niet. Publiek “in the pocket” met songs als ‘What I Really need is You’ en een geweldige afsluiter met een knallende versie van ‘Son Of A Vampire’, waar iedereen zijn duivels nog eens kon ontbinden en waar vader Gijbels, zoonlief vervoegde voor den spetterend drum moment vader-zoon. Veni, vedi vici…. Alweer !

Van Limburg naar Nederland is maar een klein stapje, en daar waren dan de Detonics. Liefhebbers van West Coast Blues komen hierbij meer dan voldoende aan hun trekken. Deze heren waren goed voor de overwinning op de Dutch Blues Challenge in 2016 en in 2017 wisten ze het zelf tot in de halve finales te schoppen op het IBC in Memphis. Geïnspireerd door de vroege West Coast blues speelt Detonics vooral Swing en Boogie, maar een uitstapje naar een Rumba of slow blues wordt niet geschuwd. Dit natuurlijk zonder te veel op de West Coast sound in te leveren. Deze leuke band bestaat uit Kars van Nus (zang en harmonica), Jeremy Aussems (Gitaar) Raimond de Nijs (Piano en Hammond), Mathijs Roks (Drums) en  René Leijtens (Upright bass).

Laat het nu maar mijn eerste keer zijn dat ik onze Noorderburen in actie zag en ik was onmiddellijk verkocht aan hun stijl en présence op het podium. Deze jongen hebben ook net een nieuwe cd uit, met de welluidende naam “Raise Your Bet”, wel dat is nu eens een band waar ik mijn geld zou durven op zetten. Hun optreden swingde als de beesten en de talrijke aanwezigen gingen onmiddellijk mee in het verhaal. Kars heeft een aangename stem en zingt met passie, alles komt recht uit de onderbuik. Hij wordt bijgestaan door topmuzikanten die duidelijk hun vak verstaan, wat wil je dan nog meer? Van swing naar slow blues over New Orleans en swing die klonk of het recht uit de ballrooms van de veertiger jaren kwam, kortom, we kregen het allemaal. Prachtsongs als ‘Swing King’, ‘She’s In Command’ of het schitterende ‘The Rat’ deden het en vooral de afsluiter, een magistrale versie van Sam Cooke’s ‘Bring It On Home’, waarbij Kars als een echte shouter vooraan het podium plaats nam en iedereen kippenvel bezorgde. Van een knallende afsluiter gesproken mijne man.

Nu we toch in Nederland zaten, bleven we er ook met één van mijn favoriete bands, The Ragtime Rumours. Alweer een winnaar van de Dutch Blues Challenge maar vooral een band die zich elk optreden vol met overgave er in vliegt, met hun eigen “Rag and Roll’ stijl. Ze mixen zonder problemen ragtime met gypsyjazz, blues en roots. Hun laatste cd, getekend bij Ruff Records by the way, is een absolute aanrader. In de band vinden wij: Tom Janssen (zang en gitaar), Thimo Gijezen(gitaar, piano), Sjaak Korsten (drums) en Niki van der Schuren (bas, sax en dwarsfluit). Zoals ze het zelf verwoorden: “Tom Waits visiting Django Reinhardt, drinking big mugs of coffee while listening to Robert Johnson.”

Toen ik deze band voor de eerste keer zag, was ik direct fan. Ze brengen hun muziek met zo’n levenslust dat alles in het leven er plots veel beter uit ziet. ‘Stop That Train’ knalde door de luidsprekers en het was het enige moment dat de trein zou stoppen want de geoliede machine van The Ragtime Rumours, denderde de hele set stevig door het Hagelandse platteland. Met ‘Everywhere I Go’ waren de ‘oh oh oh’s’ van het dankbare publiek niet uit de lucht en met ‘Get Up On My Feet’ werd hun set in stijl afgesloten.

Slechts één minpunt en dat is niet voor conto van de band, maar het geluid was niet opperbest, waardoor veel verloren ging, vooral de twee songs die door Niki werden gebracht verdwenen in het niets want achteraan hoorde je er niets van. Ik heb dan eens de test genomen en in de eerste  helft van de zaal was het redelijk ok, maar achteraan was het een ramp. En ik was blijkbaar niet alleen die er zo over dacht. Jammer want zo verknal je soms een topoptreden.

Deze editie werd afgesloten door niemand minder dan bluesdiva Kat Riggins. Riggings is afkomstig uit Miami, Florida en een zeer sociaal geëngageerd persoon, daarenboven is ze gezegend met een paar geweldige stembanden, die ze ten volle wet te benutten. Bij deze was Kat in goed gezelschap met Steven van der Nat op gitaar, Jan de Ligt op sax, Andreas Carré op drums en Hassan aan de bas.

Kat bracht vorig jaar in de herfst nog een fijne schijf uit getiteld “In The Boys” club en die kwam ze hier aan het Hagelandse publiek ook voorstellen in combinatie met leuk uitgekozen covertjes. Na een korte muzikale intro van de band, kwam de diva het podium op in felle zomerse kleuren gekleed en liet ze al een stevige versie op ons los van ‘Tighrope’. Ze kronkelde als een exotische slang over het podium en wist als perfect showbeest het nog steeds talrijk aanwezig publiek, voor zich te winnen. Zeer goede saxpartijen van Jan De Ligt, die het geheel voorzag van de nodige warmte en Steven Van Der Nat, schudde de ene knappe solo na de ander uit zijn gitaar. Met ‘Voodoo Woman’ waanden we ons op een sessie bij Marie Laveau, ‘Walking The Dog’ van Rufus Thomas, was dan weer de gelegenheid om iedereen te laten meezingen en op zijn minst wat geblaf uit te lokken. ‘Hey Bartender’ was er ook zo één en bijna aan het einde nog een knappe ‘Trouble Away’ om iedereen voldaan achter te laten.

Voor ons toch het moment om richting “De Vloanders” te trekken want we hadden nog wat kilometers voor onze wielen liggen vooraleer ons bed te kunnen induiken. Ik denk dat de organisatie mag terugblikken op een geslaagde avond. Minpunt voor mij de klank die niet gans tot achteraan doorkwam. Pluspunten zijn er bij de vleet, te beginnen met de mooie zaal maar vooral de zeer vriendelijke medewerkers. Bedankt jongens en meisjes voor de glimlach en de goede service, u was fantastisch. Aanwezig waren die van Duvel Blues, Gevarenwinkel, Hookrock, Devant les Bois, Oetslovenblues, Zilst Blues (NL), Move2Blues en de burgervader van l'Ecluse :-)




the voodoo woman

Cheers op Hageland Blues & Roots Night 2019

more pics