Blues in Schoten Festival De Kaekelaar Schoten (16-11-2019) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Blues in Schoten info artist: Mother T & The Chicks - Slick Nick & The Casino Special - Black Cat Biscuit - Casey Hensley (US) © Rootsville 2019

Het is weer de tijd van het jaar. De bladeren vallen van de bomen, het wordt sneller donker, grijzer en kouder. Maar gelukkig zijn er nog zaken om je aan op te warmen, zoals het fijne festival Blues In Schoten. Eén van de evenementen die jaarlijks met stip in mijn agenda staan genoteerd. Jef en zijn kornuiten weten steeds een fijn programma in elkaar te timmeren, wat het ook steeds de moeite waard maakt om richting Schoten af te zakken. Wijlen weg dus.

4 leuke bands op het programma en daarvan , zomaar 3 van eigen bodem. Hallelujah ! Dat komt men ook niet elke week tegen. Het geheel werd als gewoonlijk aan elkaar gepraat door "MC" Henk van der Sijpt.

De eerste band van de avond is Gents “finest”, met name Mother T & The Chicks. Deze band vol jonge gasten, bestaat uit : Tessa De Vreese (zang ), Olivier Vander Bauwede (mondharmonica & gitaar), Quinten De Vlaeminck ( bas ), Bram Beelaert (gitaar) en Frederik De Cocker (drums). Niet direct de typische bluesband maar toch. De band brengt opwekkende blues met een lichte retro toets. Dromerig, explosief, mee tikken op de tafel, moeite hebben om stil te blijven zitten, alles passeert de revue, niets laat onberoerd. Mother T & the Chicks brengt originele songs, geeft nieuw leven aan traditionals, en graaft vergeten schatten op. Er is groot respect voor de blues en aanverwante genres. Maar tegelijk geeft de groep aan de traditie een eigen draai.

Live zeer sterk dus waren we ook razend benieuwd naar hun prestatie in Schoten. Het is niet altijd een cadeau om de boel in gang te trekken, zeker niet als er tegelijkertijd de voetbalwedstrijd Rusland – België aan de gang is, maar de zaal was aangenaam gevuld en meer en meer bluesliefhebbers zouden hun weg weten te vinden naar de Kaekelaar. Vorig jaar brachten deze "Mother T & The Chicks" hun selftitled debuutalbum uit. (album report)

Ietwat onzeker deze youngster vond ik, maar dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon. ‘My Babe’ van Little Walter, geen platte cover maar met een eigen twist met een jazzy achtergrond, weerklonk door de boxen. Op het ogenblik dat Tessa haar mond open deed, viel ook die van mij open. Wat een klank man. Ongeloofelijk dat zoiets uit zo’n fijn lijf komt. De rest van de band haalde hetzelfde muzikaal niveau al zeker met “stringbender” Bram en harmonica goochelaar Olivier. Wat kan die man een stukje blazen zeg.

Iedereen duidelijk onder de indruk van deze jonge wolven, die ons verder nog trakteerden op tal van eigen nummers als ‘Trouble With My Mind’, het fijne ‘Ride Through The Rain’. Alles vind je in hun muziek terug wat jazzy, wat funk en zelfs een vleugje country. Met het knappe ‘Up Above My Head’ en ‘Ramblin’ werd afscheid genomen van een zeer enthousiast publiek, echter niet zonder nog eens Arthur Crudup’s ‘That’s All Right Mama’ op de meute te hebben losgelaten. Dit was een optreden van topniveau en de lat voor de komende bands was al meer dan hoog gelegd.

Tweede band die het podium zou beklimmen vanavond waren Slick Nick & The Casino Special. De band stond mee aan de wieg van de retro revival. Plots doken overal feestjes met een vintage tintje op. De boys staat onder alle omstandigheden garant voor een hete mix van swing, rock ‘n’ roll en rhythm ‘n’ blues. Hier en daar wordt een zijsprongetje gemaakt in de richting van old school ska en soul van eerste uur. De zeven muzikanten hebben allen al hun strepen verdiend in de meest diverse bands. Van klassiek over blues en rockabilly tot stevige rock. Voor wie deze hipcats niet kent, even voorstellen. De band bestaat uit: Nico Dukony aan de zang, Pieter Snyers op trompet, Jan Schaeken aan de tenor sax, Ruben Verbruggen op bariton en alt sax, Michel Van den Bosch op gitaar, Christophe Foulon aan de toetsen, Johan Kaers aan de double bass en Jerry Van den Wyngaert aan de drums. Een goed gevuld podium, so put on your dancing shoes, it’s time to party !!!

En een feestje werd het zeker. De band, allen in  feestkledij zoals het hoort, bracht ons terug in de sferen van de Harlem ballrooms van de vijftiger jaren. De stem van Nico is gemaakt om dit soort muziek te brengen en daarenboven is de man “de” perfecte entertainer, die het publiek onmiddellijk naar zijn hand wist te zetten met zijn humoristische bindteksten.

Al van sinds het begin van de avond waren al tal van dansers aan het werk. Wij herkenden verschillende van hen als vaste bezoekers van de Missy Sippy in Gent. Met Nick Slick zouden ze hun hart kunnen ophalen en dat al van in het begin. Toen de eerste tonen weerklonken van ‘Let’s Have A Party’ werd onmiddellijk een collective “Stroll” ingezet en weg was de feesttrein. Dit is echte “feelgood music”. Weg de zorgen, weg de kou...gewoon feesten en de danspasjes op het podium werd niet vergeten. De Harlem Horns gaven van jetje en een warme klank aan het geheel. ‘My Honey’, ‘Happy Feet’, Chicken Shack’, allemaal swingers van de bovenste plank. Met ‘Honey Hush’ werd er even op de rem gestaan, maar niet te lang want met ‘Hey Girl’ en ‘Lovin Machine’ werd het tempo terug de hoogte ingejaagd.

De temperatuur steeg naar ongekende hoogten en het zweet vloeide rijkelijk. Er werd toen een knappe versie van ‘Summertime’ geserveerd en met ‘Batman’ waren we toe aan het einde van deze wervelende show. Ik had mij nog geen seconde verveeld en als toetje mochten we nog genieten van ‘Red Hot Mama’. Pfff, wat was me dat. Tijd voor een frisse pint mijn gedacht.

De voorlaatste band van de avond, kwam uit het verre Limburg, met name Black Cat Biscuit. Sinds hun overwinning vorig jaar op de Belgian Blues Challenge, boomen de jongens dat het een lieve lust is. Geen zaal of festival waar deze boys hun ding nog niet hebben gedaan. In Schoten nog niet en daar had de organisatie dus aan verholpen om de Limburgse “gang” op hun podium te zetten.  Geen plat getreden paden of grijs gespeelde covers bij Black Cat Biscuit, maar een verrassende, bij wijlen hitsige cocktail van frisse nummers gemarineerd in een ‘special gumbo hot sauce’ gebracht door vijf gedreven muzikanten!  
Vier Belgisch-Limburgse muzikanten en één Nederlands grensgeval. Tja, wat verlies heb je altijd natuurlijk ;-)

Moest er nog iemand zijn die de band niet kent, bij deze: Bart 'Yasser' Arnauts (guitar en vocals), ‘Mighty’ Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (guitar), Patrick 'Pat Alley' Indestege (bas) ook wel eens ‘P.Daddy’ genoemd en Jeff 'junior' Gijbels (drums). Niet makkelijk voor deze “routiniers” want het niveau lag ontzettend hoog na de vorige twee optredens. Maar de mannen lieten het niet aan hun hart komen en mocht men de vergelijking maken met een auto, wel ze gingen van 0 tot 100 in 2 seconden.

Met een potige instrumentale intro, ‘I Don’t Know’ en ‘Haunting Me’, leverde dit vijftal onmiddellijk hun visitekaartje af. Blues van de bovenste plank. Ondertussen wat rijper, meer op elkaar ingespeeld, tijd gehad om de kinderziekten weg te werken en dat hoor je. Er staat niet zo maar een bende op het podium maar een solied geheel dat elkaar perfect weet te vinden als een goed getraind voetbalelftal. De speelvreugde straalt van de mannen af en werkt aanstekelijk op het publiek, dat het zich laat welgevallen. Yasser spreekt het geheel op zijn eigen manier aan elkaar en de rest van de band geeft van jetje, met een Sepansky in grote doen en wat te denken van P. Daddy die ons liet genieten van geweldige zaken op zijn upright bass. Mannekes, mannekes... schitterend.

‘What I Really Need Is You’, ‘Giovanni Winnetou’ en als klap op de vuurpijl ‘Hey Litlle Kiddy’, hun eigen vertaling van “Klein klein kleuterke” geweldig toch? Tussendoor mocht iedereen zijn ding eens doen en , mocht het nog nodig zijn, hun muzikaal kunnen vertonen. Hierbij alvast nog een pluim voor het geroffel van Jeff Junior. Bij ‘Train 66’ haalde Yasser zijn koekendoos nog eens boven en liet ons genieten een lekker stukje “slide” waarna er werd afgesloten met ‘Sons Of A Vampire’. Grote klasse en een subliem optreden wat mij betreft. We werden nog huiswaarts gestuurd met het toepasselijke ‘Going Home’. Geen zwak moment in dit optreden en niet vergeten mensen: Dit is Belgisch en daarenboven zijn alle nummers van eigen hand, awel, daar doe ik mijn pet voor af. Klasse!

De enige “stranger” op deze editie kwam uit de Verenigde Staten met Casey Hensley. De naam klinkt u waarschijnlijk niet onmiddellijk bekend in de oren. Het is een jonge blueszangeres die gezegend is met een orkaan van een stem. Haar uitstekende band weet als geen ander haar powerhouse blues tot ongekende hoogtes te tillen.

Deze 25-jarige is afkomstig uit San Diego, Californië. Samen met haar band verkent ze de verschillende hoeken van blues, wat kan gaan van zeer powervolle zaken zowel als jump, swing, rhythm 'n blues of zelfs Chicagoblues. Variatie genoeg dus. Haar band bestaat uit Drummer Evan Caleb Yearsley Gutierrez (zoon van de jammerlijk genoeg overleden  Candye Kane), Stevie op gitaar en Renaud Lesire aan de bas. Persoonlijk had ik deze deerne nog nooit aan het werk gezien, dus ik was heel benieuwd naar het resultaat.

Enkel filmpjes op Youtube waren het enige wat ik wist over deze jonge zangeres. Iedereen werd al van bij de eerste noot overdonderd door de klank van haar stem. Ik zag monden openvallen bij de eerste noten van ‘I’m A Good Woman’ dat werd gevolgd door een aanstekelijke ‘Hip Shake’, ‘You Could Be So Lucky’ en ‘Hard Headed Woman’.

Bijlange niet slecht maar we zaten nu in de flow van het voorafgaande swingend gevoel en dus werd het even de knop oimdraaien. ‘Just A Little Bit’ en ‘All In’ liet ik nog tot mij doordringen. Sterke vocale kwaliteiten waarbij de overdaad soms een beetje eentonig werd. Tijd om huiswaarts te trekken. Ieder zijn ding natuurlijk, maar ik vond dit een geweldige editie. Jef en zijn kadetten hadden de ballen om zomaar 3 Belgische bands te programmeren en dat lukte wonderwel. Topkwaliteit van Belgische bodem. Dat zou meer mogen gebeuren, want waarom in het buitenland gaan halen wat we in eigen land kunnen vinden, met name muzikaal talent. Daarom dan ook een dikke pluim voor de organisatie. Ik denk dat iedereen het er wel naar zijn zin heeft gehad en de portie “fun” naar huis heeft meegenomen. Ik was alvast een gelukkig man. Bedankt Schoten, U was geweldig !!

Marcel

Blues in Schoten 2019

Casey Hensley

Black Cat Biscuit

Slick Nick & The Casino Special

Mother T & The Chicks