Waarom krijgen sommigen wel erkenning en anderen dan weer niet ?  Ik zou het niet weten waar het aan ligt, misschien een goed geoliede marketingmachine die een handje toesteekt ?

Wel deze Pete Anderson geniet wel bekendheid als producer (Dwight Yoakam, Roy Orbison, kdlang, Buck Owens, Flaco Jimenez, Sara Evans, Jim Lauderdale) maar ik zou hem toch graag ook als gitarist wereldwijd de erkenning willen zien krijgen die hij ontegensprekelijk verdient.
Met deze release keert Pete terug naar zijn oude liefde, de blues. Alhoewel…Pete neem je eigenlijk mee op een reis doorheen verschillende muzikale landschappen, Rock, soul, Latin, jazz, country, New Orleans…maar je kan er niet omheen dat blues de fundering is van deze fascinerende trip.

De manier waarop hij deze verschillende stijlen door en in mekaar weeft getuigt van absolute genialiteit.  De man is clever genoeg om te beseffen dat zijn vocale kwaliteiten niet recht evenredig zijn aan zijn briljant snarenspel.  Hij weet zijn ruwe tenorstem dan ook te gebruiken in de liedjes waar die het best bij past.  Op Room With A View bvb laat hij de vocals over aan Murphy terwijl hij de snaren laat praten.  Je staat versteld van de manier waarop hij zijn gitaar in dialoog laat gaan met Michael.
Pete schreef (of was co-auteur van) alle twaalf de songs die op deze uitstekende cd  zijn terug te vinden.

En zijn talent en ervaring als producer dragen er toe bij dat dit eindproduct naast de songs een schoolvoorbeeld is van hoe en album dient gemixed en gemastered te worden.  De balans tussen de verschillende instrumenten is ongelooflijk en bij iedere beluistering komen weer nieuwe details naar buiten, maar we zouden vooral zijn snarenspel willen benadrukken en daar zijn we alweer op zijn zachtst uitgedrukt redelijk overrompeld door.
De heer Anderson wordt op dit album trouwens gesteund  door een uitzonderlijke lading talent: Michael Murphy, Herman Matthews, Jeff Donovan,...die hem bijstaan op elektrische piano, orgel en drums.
De reis begint boeiend met het rockende Honky Tonk Girl en wat daarna volgt is een afwisseling van muzikale nummers, country-achtige songs, jazzy (Blue Guitar) intermezzo’s... De boeiende trip eindigt met de ruwe bluessong (en onze favoriet op de schijf) Prophet For Profit waar zijn stem zich het best toe leent en waar hijzelf nog enkele strepen harmonica doorweeft.

Dit album kan je niet onder één noemer plaatsen, het is er een voor elke muziekliefhebber maar mag eigenlijk niet in de verzameling van de gitaarliefhebber ontbreken